شبهه 1

آیا عدالت خداوند با معلول بودن برخی انسان ها سازگار است؟

اول اینکه: کسی نسبت به خداوند دارای حقی نیست، بنابراین هرچه خداوند بدهد از روی تفضل اوست پا بدهد یا ندهد، چشم بدهد یا ندهد، گوش بدهد یا ندهد... کسی از او طلبی ندارد پس نه خداوند بدهکار کسی است و نه کسی از او طلبکار است ما همه فقیر درگاه او هستیم هرچه بدهد شاکر او هستیم، هیچ گدا و فقیری از کسی که گدایی میکند طلبکار نیست، ببخشد به تفضل اوست نبخشد هم بدهکار کسی نیست که لازم باشد بدهد.

دوم اینکه: نقص و معلولیت یک امر نسبی است مثلا آیا شده کسی اعتراض کند به خداوند که چرا به او چهار چشم نداده است؟!!! چرا؟ چون به بقیه دو چشم داده به ما هم که دو تا چشم بدهد راضی هستیم ولی اگر یک چشم بدهد یا اصلا ندهد اعتراض میکنیم چرا؟ فقط چون به دیگران داده به ما نداده!!!

حال فرض کنید در این عالم کسی غیر از شما خلق نشده باشد، اگر هیچ چشم نداشته باشید اصلا متوجه نمیشید که نقصی دارید اگر پا نداشته باشید بازهم متوجه نمیشید که عضوی کم دارید. زمانی که خودتان را با دیگران مقایسه میکنید این نقص ها و کمبودها ظاهر میشود و الا در اصل شما باشید و خودتان نقص و کمبودی نیست هرچه خدا داده باشد شاکر او خواهید بود.

پس خدا را بخاطر هرچه داده شکر کنیم نه اینکه به آنچه به دیگران داده معترض باشیم.

ضمن اینکه باید خود را متوجه نعمت های بی نهایت خداوند کنیم هزاران نعمت به ما داده شکرگزاری نمیکنیم ولی کافیست یک نعمت(مثلا چشم) را از ما بگیرد زمین و آسمان را بهم میدوزیم گویا وقتی داشتیم قدر دان بوده ایم!!!

??#محمدمهدی_فریدونی

@antishobhe313mmf

www.ghalh.parsiblog.com