بسم الله الرحمن الرحیم

عن ابی عبیده الحذاء قال: قال ابو جعفر علیه السلام: ان المومن اذا صافح المومن تفرقا عن غیر ذنب.

 خصال باب ا الواحد حدیث 75

امام باقر علیه السلام فرمود: همانا مومن که با مومن دست می دهد بدون گناهاز هم جدا می شوند.

مصافحه «دوستی آور»، «کدورت زدا» و «محبت آفرین» است. ما علاقه خود و صمیمیت را با دست دادن ابراز می کنیم. بر عکس، اگر با کسی کدورت و دشمنی داشته باشیم، از دست دادن با او پرهیز می کنیم.

 به همین دلیل، این دستور مقدس و پر برکت اسلامی، در تحکیم رابطه های دوستی و اخوّت، ثمر بخش است.

شیوه مصافحه:

دست دادن آدابی دارد وحتی چند بار دست دادن نیز مطلوب است. ابو عبیده نقل می کند: وقتی با امام باقر علیه السلام همراه می شدیم اول من بر مرکب خویش سوار می شدم و سپس ایشان. سپس حضرت احوالپرسی می کرد و مصافحه می کرد چنانکه گویا قبلا همدیگر را ندیده ایم. هر گاه از مرکب پیاده می شدیم نیز حضرت همانگونه رفتار می کردند و می فرمودند:« با دست دادن دو مؤمن، گناهانشان همچون برگ درختان فرو می ریزد و نظر لطف الهی با آنان است، تا از هم جدا شوند»

از آداب دیگر مصافحه، فشردن دست، از روی محبّت و علاقه است، اما نه در حدی که سبب رنجش و درد گردد.

جابر بن عبد الله انصاری می گوید من با رسول اکرم دیدار کردم و به حضرت سلام کردم حضرت دست مرا فشار داد وفرمود دست فشردن همچون بوسیدن برادر دینی است. همچنین هنگام مصافحه، طول دادن و دست را زود عقب نکشیدن از آداب دیگر این سنّت اسلامی است.در مصافحه، پاداش کسی بیشتر است که دستش را بیشتر نگه دارد. 

پیامبر اسلام (صلی الله علیه و اله) نیز این سنّت نیکو را داشت که چون با کسی دست می داد، آن قدر دستِ خود را نگه می داشت، تا طرف مقابل دست خود را سست کند و عقب بکشد.

www.ghalh.parsiblog.com