دم نوحه:

عجب گلی روزگار ز دست لیلا گرفت                                                         

که تا قیامت گلاب ز چشم لیلا گرفت

ادامة نوحه:

گل‌اش مُشَبَّک شده از دم تیغ و سَنان                                                      

گُل‌اش به خون غوطه‌ور، شد‌ست چون ارغوان

گل‌اش به دشت بلا شد‌ست در خون تپان                                                 

قرار و صبر و شکیب ز جمله دل‌ها گرفت

گل‌اش ز تاب عطش یقین که پژمرده بود                                                      

آب ندادش فلک یقین که افسرده بود

مادر افسرده‌اش ز داغش آزرده بود                                                      

دشت بلا در بغل آن قد رعنا گرفت

گفت نبیّ و علی غنچة لب باز کن                                                             

از دل پرحسرتت زمزمه آغاز کن

درد جوان‌مرگیت بر پدر آغاز کن                                                            

شور و فغانِ حرم تا به ثریا گرفت

ای گل خوش‌رایحه، مایة درمان من،                                                        

ماتم هجران تو سوخت دل و جان من

تا به فلک می‌رود ناله و افغان من                                                             

مادر زارت مکان به کوه و صحرا گرفت